اعتصاب غذا صدايي عليه ظلم؛ از صبرا و شتيلا تا غزهيک رسانه عربي با اشاره به کشتارهاي صبرا و شتيلا و ج

اعتصاب غذا صدايي عليه ظلم؛ از صبرا و شتيلا تا غزهيک رسانه عربي با اشاره به کشتارهاي صبرا و شتيلا و جنايات کنوني در نوار غزه، به اهميت اعتصاب غذا پرداخت و آن را يک صداي انساني براي شکستن سکوت در برابر جناياتي توصيف کرد که عليه ساکنان غزه صورت مي‌گيرد.به گزارش روزنامه البناء لبنان، شانزدهم سپتامبر(25 شهريور) سالگرد کشتار صبرا و شتيلا است؛ کشتاري که در آن هزاران غيرنظامي فلسطيني و لبناني از جمله زنان و کودکان و سالخوردگان در بدترين شرايط با همدستي بين‌المللي و سکوت اخلاقي قتل عام شدند.چهار دهه از اين جنايت گذشت اما اين زخم همچنان باز بوده و التيام نيافته است. اين فاجعه يادآوري مي‌کند که خون فلسطيني‌ها هيچگاه ارزان نبوده و وجدان جهاني در بسيار از مواقع در آزمون انسانيت شکست خورده است.امروز نوار غزه همزمان با سالگرد اين جنايت شاهد قحطي برنامه‌ريزي شده، محاصره وحشتناک و نسل کشي است که در برابر چشم جهانيان رخ مي‌دهد. در اينجا يک سؤال مهم مطرح مي‌شود، چگونه حافظه تاريخي مي‌تواند به يک اقدام مقاومتي تبديل شود و چگونه يک انسان عادي مي‌تواند حتي به صورت نمادين همبستگي خود را عملي کند؟براساس همين رويکرد، 16 و 23 سپتامبر، روزهاي اعتصاب غذاي جهاني اعلام شد، انتخاب اين 2 روز بي‌دليل و تصادفي نيست؛ 16 سپتامبر(25 شهريور) يادآور کشتار صبرا و شتيلا است و 23 سپتامبر(اول مهر) روز آغاز فعاليت مجمع عمومي سازمان ملل است، نهادي که بايد وجدان جهان باشد اما در بيشتر مواقع عاجز و يا همدست بوده است.اينجا پيام روشن است، اگر تريبون‌هاي رسمي ساکت شدند، ملت‌ها قادر هستند با ابزارهاي ويژه فرياد بزنند، حتي اگر اقدامي نمادين همانند اعتصاب غذا انجام دهند.برخي اين سؤال را مطرح مي‌کنند که فايده اعتصاب غذا درحالي که ماشين کشتار درحال قتل، گرسنه و محاصره کردن است، چيست؟ جواب در جنبه نمادين و سياسي اين اقدام نهان است.وقتي انساني با اراده آزاد خود گرسنه مي‌شود، کسي که گرسنگي را با زور بر ديگران تحميل مي‌کند را رسوا مي‌سازد و زماني که براي يک روز، خود را از لقمه نان محروم مي‌کند، صداي کودکاني را مي‌شنود که ماه‌هاي طولاني از نان محروم شدند. در اينجا گرسنگي به يک موضع اخلاقي و صداي جهاني تبديل مي‌شود که تأثيرات آن کمتر از تظاهرات و يا مقاومت مستقيم نيست.اقدام نمادين، سرگرمي و يا نمايش نيست، بلکه بخشي از رسوم مقاومت در تاريخ فلسطين است؛ اسراي فلسطيني در زندان‌هاي رژيم صهيونيستي بارها از اعتصاب غذا به عنوان ابزاري استفاده کردند تا از اين طريق اعلام کنند آنها نه عدد بلکه انسان هستند و حقوق و کرامت خود را دارند و امروز فلسطيني‌ها و حاميان آنها در جهان اين مسأله را زنده مي‌کنند تا بگويند غزه تنها نيست.مسأله دردناک اين است که صحنه‌هاي امروز غزه يادآور کشتارهاي ديروز است؛ کودکان به جاي گلوله از طريق گرسنگي مي‌ميرند، مدارس به گورهاي دسته جمعي تبديل مي‌شوند و بيمارستان‌ها دارو ندارند. اين يک جنگ نيست بلکه نسل کشي اثبات شده است اما نسل کشي هرچند هم بي‌رحم باشد، نمي‌تواند اراده ملتي را شکست دهد که عادت کرده با کم‌ترين امکانات و گاهي اوقات تنها به صورت نمادين مقاومت کند.دستاورد عميق اعتصاب غذاي جهاني، اعتبار بخشيدن به اين تفکر است که ملت‌ها مي‌توانند موضعي را اتخاذ کنند که حکومت‌ها از اتخاذ آن عاجزند. همبستگي نمادين وقتي گسترده شود و به شهرها و کشورهاي مختلف ديگر برسد، به يک گفتمان جهاني تبديل مي‌شود که دايره سکوت را مي‌شکند و مردم غزه احساس مي‌کنند که در مقابله با گرسنگي و نسل کشي تنها نيستند.ارتباط ميان کشتار صبرا و شتيلا و کشتارهاي فعلي غزه تنها تکرار تاريخ نيست، بلکه امتداد يک سياست است که پايه آن انکار وجود فلسطين است. اين درحالي است که فلسطيني‌ها و حاميان آنها ثابت خواهند کرد که ملت‌ها نمي‌ميرند و وجدان بيدار قادر است که همواره نوع جديدي از مقاومت را ابتکار کند.در پايان اين مطلب آمده است: اعتصاب غذا در 16 و 23 سپتامبر تنها يادبود و يا اعتراض نيست، بلکه ندايي اخلاقي و انساني براي شکستن سکوت در برابر جنايت‌هايي است که عليه کودکان غزه صورت مي‌گيرد. ممکن است نتوانيم با دستان خود جنايتکار را متوقف کنيم اما با صدا و موضع مي‌توانيم جنايتکار را محاصره کنيم و به حهانيان بگوييم که وجدان بيدار شکست ناپذير است.